Serdecznie zapraszamy do Willi „U Jaśka” położonej w Kościelisku – 3 km od centrum Zakopanego.

Malownicza okolica i rozciagająca się przepiękna panorama Tatr to atuty tego zakątku.

Obiekt położony jest na zboczu Butorowego Wierchu ( pasmo Gubałowskie ) 990 m n.p.m. gdzie przebiega szlak narciarski i turystyczny.

To trzykondygnacyjny, murowany budynek, wybudowany w stylu zakopiańskim.
Z tarasów rozpościerają się wspaniałe widoki na Tatry Zachodnie z Giewontem i Czerwonymi Wierchami na czele.
Ze względu na lokalizacje, obiekt stanowi doskonałą baze wypadową w góry.

Sąsiedztwo Drogi pod Reglami gdzie znajdują się wejścia do większości dolin reglowych m.in. Małej Łąki, Chochołowskiej, Kościeliskiej – sprawia, że w ciągu kilku minut można znaleźć się na łonie tatrzańskiej przyrody.

Obiekt ten to idealne miejsce na wypoczynek, relaks i oderwanie się od miejskiej rzeczywistości, a pobyt gościom uprzyjemniają przytulne wnętrza, miła atmosfera i fachowa obsługa.

Ośrodek oferuje pobyty indywidualne jak i zbiorowe; na wysokim poziomie usług wczasy, wycieczki, pobyty weekendowe.

Do dyspozycji gości są apartamenty oraz pokoje 2- i 3-osobowe o wysokim standardzie z pełnym węzłem sanitarnym, wyposażone w telewizje satelitarną i nasłonecznione balkony.

Wypoczywając w Kościelisku trzeba koniecznie zrobić kilka rzeczy. Jakich? Warto zacząć od spaceru do bacówki – na przykład do Doliny Chochołowskiej – żeby spróbować prawdziwego oscypka, bundzu albo żyntycy, unikalnych smaków Podhala! W samym Kościelisku także jest kilka ciekawych miejsc do zobaczenia: zabytkowy kościół św. Kazimierza, Dom Ludowy i drewniane chałupy we wsi. Czy jest coś, czym może zaskoczyć Kościelisko? Na pewno atrakcjami dla aktywnych, wśród których na pewno wyróżnia się dogtrekking, czyli oferta przejażdżek psimi zaprzęgami. Jakie są inne rozrywki w Kościelisku? Kuligi z góralami, szaleństwa na quadach i skuterach śnieżnych oraz oczywiście narciarstwo – zjazdowe, biegowe i skitouring.

To bardzo ważny dzień dla Zakopanego – od dzisiaj po remoncie znów przejezdna jest estakada pod Gubałówką. Chodzi o żelbetową konstrukcję o długości kilkuset metrów, która łączy centrum Zakopanego z Kościeliskiem. Powstała w latach 70-tych estakada groziła zawaleniem ze względu na fatalny stan techniczny. Teraz po generalnym remoncie jest tak naprawdę zupełnie nową konstrukcją – jedna nitka została przeznaczona dla samochodów a na drugiej urządzono promenadę dla turystów i mieszkańców. Andrzej Gąsienica Makowski starosta tatrzański podkreślał podczas otwarcia, że to ważne wydarzenie nie tylko dla kierowców ale i całego miasta. Z jednej strony część oddana do ruchu to wzmocniona konstrukcja obecnie o najwyższych standardach, z drugiej powstało również nowe miejsce – atrakcja dla turystów – miejsce na spacery, podziwianie krajobrazu Gubałówki, ale i na organizację wielu imprez. Marek Sowa Marszałek Małopolski z kolei przyznał, że Powiat Tatrzański to chyba najlepszy samorząd, który doskonale wykorzystuje fundusze unijne na modernizację infrastruktury drogowej, ale nie tylko. Co również ważne – remont estakady i utworzenie promenady daje szanse na zmianę całej tej zakopiańskiej dzielnicy. – Mamy najważniejsze uzgodnienia i wierzę, że już wkrótce ruszy budowa sali widowiskowej pod Gubałówką – mówi Krzysztof Król-Łęgowski dyrektor Tatrzańskiej Agencji Rozwoju, Promocji i Kultury – ta część Zakopanego może być perełką i wizytówką naszego miasta jak i umownego Kurortu Tatrzańskiego. Wszystko przed nami i wierzę, że właśnie tutaj w najbliższym czasie powstaną rewolucyjne zmiany. – To nie ta estakada – ocenia Jan Gąsienica Walczak radny zakopiański. – A promenada to świetny pomysł – tutaj można się spotkać porozmawiać i popatrzeć na Tatry czy na Gubałówkę. Nowa jakość dla samochodów i kierowców jak i dla mieszkańców i turystów. To ważne wydarzenie dla nas wszystkich. Z kolei Marek Sowa Marszałek Małopolski podkreślił również, że to nie koniec inwestycji drogowych na Podhalu. Już wkrótce ma zostać przebudowane skrzyżowanie na zakopiance w Poroninie, a kolejna inwestycja to budowa nowego mostu w Białym Dunajcu. Promenada na połowie estakady to alejka dla spacerowiczów z ławkami i ozdobnym oświetleniem. Obok została też wytyczona specjalnie dla rowerzystów trasa. Łącznie remont estakady pochłonął blisko 18 mln złotych – pieniądze wyłożył marszałek Małopolski oraz Powiat Tatrzański. Kościelisko noclegi zaprasza.

Od 17 maja do 2 listopada 2014 roku w Galerii Sztuki im. W. i J. Kulczyckich w Zakopanem – filii Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem – prezentowana będzie wystawa zatytułowana „Chudobno mie mama miała... Dzieciństwo pod Tatrami”. Kościelisko noclegi zaprasza.

Chcemy przedstawić wizerunek dzieciństwa niełatwego, często cierpiącego niedostatek, bywało głodnego, ubogiego w sprzęty, ubrania, czas wolny, zabawki, obarczonego licznymi obowiązkami, ale też nie pozbawionego ciepła, radosnych przeżyć, szalonych pomysłów i marzeń.
Determinowała je nade wszystko, wielopokoleniowa, patriarchalna rodzina, która prawie wszystkie dziedziny życia jej członków podporządkowywała trwaniu gospodarstwa. Głową i kierownikiem familii był ojciec, a pozostali członkowie pełnili określone przez tradycję, wiek i płeć funkcje.
Rola dziecka była zrazu najmniejsza, wzrastała wraz z wiekiem i rosnącymi możliwościami wykonywania różnorakich prac. To określało jego status w rodzinie, a ten znajdował odbicie między innymi w miejscu dziecka w przestrzeni domowej, ubiorze, opiece sprawowanej nad nim, jego obowiązkach i przyjemnościach, zabawach.
Duże znaczenie w tym osobliwym dzieciństwie odgrywało środowisko naturalne regionu, wpływające na charakter gospodarki, rodzaj zajęć ludności i szczególnie trudne warunki życia.
Temat dzieciństwa, wielowątkowy i zawsze wywołujący emocje, nigdy jeszcze nie gościł w repertuarze czasowych wystaw Muzeum Tatrzańskiego. Po raz pierwszy w jednym miejscu pokazane będą zbiory ilustrujące życie dzieci z Podtatrza, pochodzące z kilku placówek muzealnych oraz od osób prywatnych.
Na wystawie będzie można zobaczyć domowe sprzęty, ubiory, akcesoria szkolne, zabawki, rekwizyty obrzędowe, a także dużą ilość interesujących fotografii. Najstarsze pamiątki pochodzą z końca XIX wieku, najmłodsze z okresu II wojny światowej i pierwszych lat po niej.

Drewniane formy na sery owcze, obok czerpaków i warząchwi do mieszania mleka i serwatki, to jedne z najoryginalniejszych sprzętów używanych w gospodarce pasterskiej. Przykuwają uwagę swym kształtem oraz zdobnictwem, wzbudzają zainteresowanie techniką wykonania, intrygują wyciętymi na ich powierzchni napisami i symbolicznymi znakami. Interesująca jest również rola gospodarcza i zwyczajowa, jaką pełniły wyciskane w nich sery. Kościelisko noclegi zaprasza.

W szałasach na terenie Karpat wyrabiano wyłącznie sery podpuszczkowe. Największą ilość podpuszczki naturalnej zawiera żołądek młodych zwierząt ssących, dlatego górale do ścinania mleka używali treści żołądka cielęcego rozprowadzonej w wodzie. Po ścięciu się mleka powstawał miękki ser zwany syrem lub grudą. Z niego wyrabiano bryndzę (ser poddany naturalnej fermentacji, rozdrobnieniu i nasoleniu), a niekiedy sery twarde (solone i wędzone) formowane w dekoracyjne kształty.

Na obszarze Karpat polskich ozdobne sery najbardziej rozpowszechnione były w Tatrach, Gorcach, Beskidzie Wyspowym, Paśmie Babiogórskim oraz częściowo na Żywiecczyźnie. Wyrabiano je po uprzednim kilkukrotnym sparzeniu masy serowej, która na skutek tego zabiegu uzyskiwała elastyczność, dzięki czemu można ją było dowolnie formować. Kształty nadawano serom ręcznie lub przy użyciu drewnianych foremek, za pomocą których wykonywano wrzecionowate oscypki oraz serki w kształcie zwierzątek (głównie kaczek, kogutków, jelonków i baranków) oraz serc. W szałasach tatrzańskich do okresu przed I wojną światową, a na terenie Gorców i Beskidu Wyspowego do czasów międzywojennych, wyrabiano również duże, kilkukilogramowe twarde sery zwane brusami (Tatry) lub syrkami (Gorce, Beskid Wyspowy). Formowano je w drewnianych obręczach, a następnie po obu ich stronach wyciskano wzory.

Ozdobna forma serów podyktowana była pełnioną przez nie funkcją. W przeszłości bowiem oscypkami wynagradzano pracę pasterzy, uiszczano opłatę za dzierżawę hali, obdarowywano dwór

i plebanię. Serki kształtu zwierząt i serc rozdawał baca odwiedzającym szałas właścicielom owiec, w charakterze podarunku zabierali je również schodzący okresowo do wiosek juhasi. W dniu jesiennego powrotu z hal – redyku – powszechny był zwyczaj rozdawania przez pasterzy podarunków z sera – redykołek.

Foremki kształtujące i zdobiące sery wykonywali najczęściej sami pasterze, niekiedy wiejscy specjaliści. Do ich wyrobu używali powszechnie drewna jaworowego, uważając, iż jedynie ono nie zmienia smaku serów. Formy były dwojakiego rodzaju, otwarte – odciskające ornament tylko na części sera lub zamknięte – obejmujące całą bryłkę i nadające jej kształt wydrążony w ich wnętrzu. Formy otwarte, w postaci dwudzielnych obręczy, wykorzystywano przy wyrobie oscypków, odciskając wzorek z foremki jedynie na środkowej części serka. Przy użyciu foremek zamkniętych wykonywano najczęściej serki w kształcie zwierzątek i serc, rzadziej oscypki. Foremki do wyciskania serków w kształcie zwierzątek były zawsze symetryczne. Trudność przy ich wykonywaniu polegała na wycięciu dwóch identycznych połówek zwierzęcej sylwetki. Asymetryczne były formy kształtu serc, przypominające pudełko pokryte wewnątrz ornamentem. Formy na sery przygotowywano stosując szereg technik snycerskich i różnorodne motywy zdobnicze. Przy czynnościach tych posługiwano się zazwyczaj prostymi narzędziami – kozikiem, a czasem dłutkiem.

Foremki na sery, ze względu na swój oryginalny kształt i zdobnictwo były pożądanym przedmiotem kolekcjonerskim. Te ciekawe zabytki wchodziły w skład najbardziej znanych dziewiętnastowiecznych kolekcji z Podhala, tworzonych przez Różę Krasińską, Marię i Bronisława Dembowskich czy Zygmunta Gnatowskiego. Na początku XX wieku zbierali je między innymi Józef Lesiecki, Mieczysław Jeromin czy Stanisław Barabasz. Zbiór form na sery, niemal od początku swego istnienia (1888 rok), gromadziło również Muzeum Tatrzańskie im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, wzbogacając go z czasem o wspomniane prywatne kolekcje. Dziś liczy on 139 okazów, które pochodzą głównie z terenu Podhala, ale również Spiszu i Orawy. Ich zdecydowana większość datowana jest na wiek XIX i pierwszą połowę wieku XX.

Na wystawie prezentujemy zaledwie część zbiorów – dwadzieścia form na sery z terenu Gorców, a w dwóch przypadkach z Orawy. Zgromadzili je w latach 60. i 70. XX wieku Magdalena i Stanisław Zapaśnikowie. W 2013 roku kolekcja została przekazana w darze do Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem i jest jednym z jego najnowszych nabytków.

Zbiór ten, choć niepokaźny liczbowo, jest bardzo interesujący. W momencie jego tworzenia większość spośród form nie była już użytkowana. Niestety tylko trzy spośród eksponatów są datowane. Najstarszy pochodzi z 1846 roku, a kolejne z 1888 i 1922. Wiek pozostałych jest dziś trudny do ustalenia, podobnie jak nazwiska ich wykonawców. W jednym przypadku informacji na temat autora dostarcza nam oscypiorka, sygnowana przez Jana Stocha Dudę z Podhala.

W prezentowanym zbiorze znajdują się okazy nieobecne dotąd w kolekcji Muzeum. Są to między innymi trójdzielne formy na sery kształtu serc, a także foremki do wyciskania serowych zwierzątek kształtu ryb, zupełnie nieznane w tatrzańskich szałasach. Formy prezentują różny poziom umiejętności technicznych i talentów artystycznych swych wykonawców. Z tego powodu obok okazów wykonanych w sposób bardzo prosty, a nawet mało staranny, można oglądać egzemplarze odznaczające się niezwykłą precyzją snycerskich cięć.

Prezentowanej kolekcji form towarzyszą reprodukcje fotografii o tematyce gorczańskiej wykonanych w latach 30. XX wieku przez: Michała Füllera, Stefana i Tadeusza Zwolińskich i Stanisława Leszczyckiego, pochodzące ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. W zaaranżowanym na wystawie szałasie pasterskim prezentujemy również kocioł pasterski ze zbioru Magdaleny i Stanisława Zapaśników, pochodzący z terenu Ochotnicy.

Kościelisko noclegi, niewielka miejscowość położona u podnóża Tatr i sąsiadująca z Zakopanem, zaprasza przez cały rok. Malowniczy widok na Tatry, bliskość miasta Zakopane oraz świetnie rozwinięta sportowa infrastruktura i bogata baza ośrodków wypoczynkowych sprawiają, że Kościelisko cieszy się dużą popularnością wśród turystów. Zimą proponuje wyciągi narciarskie, latem szlaki turystyczne i rowerowe oraz wycieczki po okolicy. Jeśli planujesz dobrze wypocząć – przyjmij nasze zaproszenie o każdej porze roku.Zapraszamy na wczasy w Kościelisku.

Gmina Kościelisko – brama do Tatr Zachodnich, podnóże Pasma Gubałowskiego – to jeden z najpiękniejszych podgórskich obszarów w Polsce.
Dolina Kościeliska jest drugą co do wielkości doliną po polskiej stronie Tatr – pod tym względem ustępuje miejsca jedynie Dolinie Chochołowskiej. Dolina rozpościera się od podnóża Tatr aż po ich grzbiet, ma 9 km długości i ok. 27 km szerokości, co daje powierzchnię 35 km2. Warto zwrócić uwagę na fakt, iż Dolina Kościeliska jest prawdziwym arcydziełem Matki Natury. Przez dolną jej część przepływa Potok Kościeliski, a górną tworzą krystaliczne skały o zbójnickich kształtach i nazwach.

Swoje gniazda i korzenie ma tu wiele potężnych rodów góralskich; tu można się zetknąć z reliktami kilkuwiekowej historii, żywą tradycją, autentyczną, ludową sztuką, zabytkami gospodarki polaniarskiej, wielością znikłych już gdzie indziej starodawnych rzemiosł i ewenementem, jakim jest jedyna w Polsce Wspólnota Leśna Uprawnionych Ośmiu Wsi z siedzibą w Witowie.